Rozdział 2

Pirat drogowy właśnie wyjeżdżał z zakrętu i faktycznie jechał o wiele wolniej niż przez miasto.

Łuk był źle wyprofilowany i nie od parady stał przy nim kiedyś żółty znak informujący o liczbie wypadków i ofiar śmiertelnych. Aktualnie obowiązywała tam prędkość pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Jeśli ktoś jechałby szybciej, mógł wypaść niesiony siłą odśrodkową po płaskiej nawierzchni, niebezpiecznej szczególnie podczas deszczów i śnieżyc.

Dominik stał na środku drogi i wyżej podniósł lizaka, znak stopu dla nadjeżdżającego pirata. Za nim nieopodal unosił się czerwony dym z zapalonych flar. W oddali widać było jadący w ich stronę jakiś pojazd. Strażnik skupił się na granatowym fordzie hatchbacku, którego kierowca nie zamierzał zwolnić. Jechał na wprost niego i zanim zorientował się, że na drodze leży kolczatka, już na nią wjechał.

Dopiero wtedy zaczął hamować, ale było za późno.

Dominik ustąpił mu drogi, wyciągnął trzecią flarę, zapalił ją i rzucił w okolicę kolczatki, aby inni kierowcy na nią nie najechali. Następnie rzucił się biegiem za fordem.

Zanim dobiegł do auta, zauważył rękę z bronią przełożoną przez otwarte okno lewych tylnych drzwi. Ułamek sekundy później rozległ się huk wystrzału, którego ślad zadymił w miejscu, gdzie strażnik właśnie był. Podbiegł jednak zygzakiem do prawej strony auta i upadł na pobocze. Wyciągnął z kieszeni granat gazowy i sprawnym ruchem uwolnił zawleczkę, a następnie wrzucił prze prawe okno do wnętrza pojazdu.

Rozległ się huk a następnie wnętrze ogarnął biały dym.

Sytuacja wydawał się opanowana. Dominik zerwał się na równe nogi i pędem pobiegł po kolczatkę. Szybko zwinął ją z jezdni i udał się do swojego auta. Wrzucił kolczatkę do bagażnika a zabrał z niej maskę przeciwgazową. Szykował się do skrępowania bandytów znajdujących się w fordzie.

Założył maskę i zbliżył się do forda z warczącym silnikiem.

Podszedł do okna kierowcy i otworzył drzwi, schylił się i przekręcił stacyjkę. Silnik zaniemówił.

Zmierzył przestrzeń wzrokiem i nie odnalazł broni, z której do niego strzelano. Zerknął na tylne siedzenie. Zobaczył wytatuowane ramię i potężnie zbudowanego mężczyznę. Rewolwer trzymał w lewej dłoni.

Otworzył tylne drzwi pasażera, odpiął mu pas bezpieczeństwa, zabrał broń i założył opaskę na nadgarstki. Następnie wrócił do kierowcy, odpiął mu pas i wyszarpnął na jezdnię. Przeszukał go i znalazł za pasem broń. Zabrał ją, skrępował mu ręce i nogi. Zaciągnął bezwładne ciało zatrzymanego na rów porośnięty świeżo skoszoną trawą.

Przebiegł na prawą stronę pojazdu i otwierając drzwi, ewakuował z nich pozostałą dwójkę.

To byli trzej mężczyźni, wszyscy uzbrojeni i wyglądający na bandziorów.

Dominik podszedł do swojego auta, aby zostawić w bagażniku znalezioną u bandytów broń. Zdjął maskę i dotarł do krótkofalówki.

– Tu straż miejska 07 do komendy, odbiór!? – Łapał powietrze w płuca.

– Komenda, co u ciebie DeDe?! Odbiór!? – Usłyszał znajomy głos oficera dyżurnego, który zwracał się do niego, używając inicjałów imiennie i nazwiska.

– Mam tutaj granatowego forda hatchbacka z trójką uzbrojonych bandytów… – Przerwał nagle, spoglądając na łuk, gdzie pojawił się duży czarny suw. – Przyślijcie jakieś wsparcie na łuk za miastem…

Porzucił słuchawkę i złapał za maskę, szybko wkładając ją ponownie na głowę.

Dominik przez lata praktyki polowań z ojcem miał doskonały i wyrobiony wzrok. Patrzył na wnętrze zbliżającego się auta i widział co najmniej pięć postaci. Nie mieli twarzy. To znaczy byli także zamaskowani. Strażnik szedł w stronę forda.

Zastanawiał się, kim są ludzie przebrani jak komandosi i czego mogą chcieć od jego piratów drogowych. Wkładał do uszu zatyczki i czekał cierpliwie na nich.

Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3